110 سال پیش مردم بستوه آمده از
ستمها و بیکارگیهای قاجاریان جنبشی کردند که کشور را در راه دیگری انداخت. چون
فرمانروایی در سراسر جهان تا آن زمان ـ جز کشورهایی که راه دمکراسی را برگزیده
بودند ـ همیشه « مطلقه» شمرده میشد به این معنی که آنچه پادشاهان میفرمودند روان
میگردید ، اینبود نام این جنبش را در برابر « مطلقه» ، « مشروطه» گزاردند و از آن
پس برای اختیارات پادشاه قانونها و مرزهایی تعیین کردند و رشتهی کار را بدست
نمایندگان مردم سپردند.
آن جنبش مظفرالدین شاه را واداشت که بر
فرمان مشروطه دستینه گزارد و به آگاهی مردم رساند. ایران سراسر شادی و خرسندی و
خوشدلی گردید. همه جا را چراغانی کردند و آذین بستند و این کار پادشاه را « عدل
مظفر» نامیدند.